Είναι η Βιομηχανία ο καταλύτης της Ανάπτυξης;

Η πανδημία του κορονοϊού έφερε ολόκληρο τον πλανήτη αντιμέτωπο με πρωτόγνωρα διλήμματα. Υγεία ή Οικονομία; Μέτρα προστασίας με μεγάλο οικονομικό κόστος ή συνέχιση της δραστηριότητας με κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή; Η Ελλάδα απάντησε στα πιο κρίσιμα από αυτά με γενναιότητα, κερδίζοντας την πρώτη μάχη με έναν εχθρό που εκτός από την υγεία απειλεί την ανάπτυξη και την ευημερία των λαών. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, Πολιτεία, επιστημονική κοινότητα, κοινωνία και επιχειρήσεις συνεργάστηκαν, με ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και υπευθυνότητα, ορθώνοντας ένα τείχος προστασίας γύρω από κάθε πολίτη.Ανακαλύψαμε ότι κρύβουμε μέσα μας τεράστιες δυνατότητες και δύναμη και τόσο οι Έλληνες όσο και το κράτος αποδείξαμε ξανά ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε στα δύσκολα. Μετά από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης χρειάστηκε ένας αόρατος εχθρός προκειμένου να βγάλουμε όλοι τον καλύτερο μας εαυτό, να βρούμε έναν κοινό σκοπό και να εργαστούμε αρμονικά, όλοι μαζί, εναντίον του. Ψηφιακός μετασχηματισμός, ταχύτατη λήψη και εφαρμογή αποφάσεων, απουσία γραφειοκρατίας, το "μαζί" πιο μπροστά από το "εγώ". Αυτές οι κατακτήσεις έχουν τεράστια αξία. Όχι μόνο για την ανύψωση του ηθικού μας, αλλά και για να μπορέσουμε επιτέλους να απελευθερώσουμε την πραγματική δυναμική της Ελλάδας.Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Οι επιπτώσεις της πανδημίας στην παγκόσμια οικονομία θα είναι σημαντικές. Το στοίχημα για όλα τα κράτη είναι να τις ξεπεράσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αποφεύγοντας τις "ξέρες" που δημιούργησε η νέα κρίση. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Το πλήγμα στον Τουρισμό, έναν κλάδο από τον οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η εθνική οικονομία, φέρνει ξανά στον δημόσιο διάλογο το ερώτημα: Ποιο πρέπει να είναι το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας; Κατά πόσο αντέχει αυτή την υψηλή (υπερβολική;) εξάρτηση από έναν μόνο κλάδο; Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι η συζήτηση δεν πρέπει να μείνει σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά να μετουσιωθεί σε ένα πραγματικό πλάνο για το μέλλον.Το κλειδί στην επιτυχία αυτού του μοντέλου βρίσκεται στο μίγμα του. Ένα μίγμα, το οποίο αντίθετα με ό,τι συνέβαινε μέχρι σήμερα, πρέπει να ανοίγει ισόρροπα ευκαιρίες και προοπτικές στους διάφορους κλάδους οικονομικής δραστηριότητας. Ένα μοντέλο που δεν θα βάζει στο περιθώριο έναν από τους καταλύτες της κάθε σύγχρονης οικονομίας, τη Βιομηχανία.Πριν ακόμη από την περίοδο της αποβιομηχανοποίησης της χώρας, τη Βιομηχανία ακολουθούν στερεοτυπικά χαρακτηριστικά που όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά εμποδίζουν την ανάπτυξη της χώρας. Μέχρι και σήμερα, δυστυχώς, η Βιομηχανία συνδέεται με την ανειδίκευτη και χαμηλά αμειβόμενη εργασία, με κακές εργασιακές συνθήκες και γενικότερα με την επιδίωξη του κέρδους, με κάθε κόστος. Είναι όμως έτσι; Είναι η Βιομηχανία ο "κακός λύκος" της οικονομίας;Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που διαθέτει η Βιομηχανία στην Ελλάδα, την καθιστούν σε έναν κλάδο-πολλαπλασιαστή της οικονομικής και κοινωνικής ωφέλειας.Η Βιομηχανία παρέχει σταθερές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Ενδεικτικά, στις υπηρεσίες η μέση αμοιβή ανά ώρα εργασίας είναι 11 ευρώ. Στη Βιομηχανία είναι 25 ευρώ. Δεν είναι όμως μόνο οι καλές αμοιβές. Για κάθε μία θέση που δημιουργείται στη Βιομηχανία, "ανοίγουν" συνολικά 3,5 θέσεις στην οικονομία, θέσεις οι οποίες καλύπτονται σε σημαντικό βαθμό από εξειδικευμένο προσωπικό, από ανθρώπους με εξαιρετικές σπουδές, οι οποίοι αν δεν εργάζονταν στην ελληνική Βιομηχανία θα αναζητούσαν το μέλλον τους στο εξωτερικό. Πολλοί από αυτούς το έκαναν τα προηγούμενα χρόνια και χάρη στη Βιομηχανία επιστρέφουν πίσω.Λέμε συχνά πως το μέλλον ανήκει στην καινοτομία. Και πράγματι έτσι είναι. Τι είναι όμως η καινοτομία; Όταν ακούμε Έρευνα και Ανάπτυξη, συνήθως η σκέψη μας πάει στην Ιατρική, την Πληροφορική, τις Θετικές Επιστήμες, όμως η πραγματικότητα είναι πως καταλύτης της καινοτομίας είναι η Βιομηχανία. Σήμερα στη χώρα μας το 36% των συνολικών δαπανών για Έρευνα και Ανάπτυξη πηγάζει από τη Βιομηχανία.Οι βιομηχανικές επιχειρήσεις είναι αυτές που εκπροσωπούν τη σύγχρονη Ελλάδα, χειμώνα-καλοκαίρι, εκπέμποντας ένα διαρκές μήνυμα εξωστρέφειας, αλλά και ένα κάλεσμα για προσέλκυση νέων επενδύσεων. Από το 2008 έως το 2015, το 87% του συνόλου των εξαγωγών της χώρας προερχόταν από τη μεταποίηση.Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει πολλά ακόμη στοιχεία σχετικά με το γεγονός πως τα χαρακτηριστικά της Βιομηχανίας έχουν πολύ πιο μακροπρόθεσμο και βιώσιμο χαρακτήρα από άλλους κλάδους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να διορθώσουμε το λάθος που έχει γίνει με ένα νέο λάθος. Η Βιομηχανία δεν χρειάζεται έναν ξεχωριστό, αναπτυξιακό επιταχυντή. Αυτό που χρειάζεται είναι να βρεθεί στο κέντρο ενός νέου αναπτυξιακού σχεδίου, όπου δεν θα μένει κανείς πίσω.Στην προσπάθεια αυτή υπάρχουν δύο κρίσιμες παράμετροι. Η πρώτη είναι να θέσουμε στόχους. Μετρήσιμους στόχους που θα επιβεβαιώνουν κάθε μας βήμα. Η δεύτερη έχει να κάνει με την ανταγωνιστικότητα. Χρειαζόμαστε μια Βιομηχανία η οποία θα μπορεί να κοιτάει στα μάτια τους ανταγωνιστές σε ολόκληρο τον κόσμο. Για να γίνει αυτό απαιτούνται κίνητρα, τα οποία θα δίνουν την απαραίτητη ώθηση σε επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως μεγέθους, να τολμήσουν, να συνεχίσουν να επενδύουν σε έναν κλάδο ο οποίος έχει πολλά να προσφέρει.Η κρίση που σήμερα βιώνουμε δεν αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για τη Βιομηχανία. Σήμερα υπάρχουν επιχειρήσεις που παρά τις δυσκολίες καταφέρνουν να πρωταγωνιστούν διεθνώς. Είναι σίγουρα όμως μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα προκειμένου να αναθεωρήσει την πορεία της και να δημιουργήσει ένα νέο, βιώσιμο Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο. Μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.